لا توماتینا از سال ۱۹۴۵ میلادی رواج یافت و برای اولین بار در آخرین چهارشنبه ی ماه اوتِ همین سال، برگزار شد. این جشن آن قدر مورد استقبال قرار گرفت که از آن به بعد هر سال به بهترین شکل ممکن برپا می شود، برای مثال مسئولان والنسیا همیشه تدارکات امنیتی نسبتا خوبی برای این جشن می بینند و تا جایی که امکان دارد، تلاش می کنند که حوادث ناگواری رخ ندهد و شرکت کنندگان در نهایت آرامش باشند، در سال گذشته در همین راستا، نیروهای امنیتیِ جشن را دو برابر کردند.
به مرور با مشهورتر شدن لا توماتینا شاهدیم که شرکت کنندگان خارجی نیز در جنگ گوجه ی اسپانیا حاضر می شوند و حضور آن ها باعث شده تا این جشنواره به یکی از منحصر به فرد و معروفترین فستیوال های جهان تبدیل شود. ماجرای این شهرت، به جایی رسیده که امروزه، جشن لا توماتینا تنها ۱ ساعت ادامه پیدا می کند؛ اما در همین زمان کوتاه، همه ی میدان اصلی دهکده کوچک بونول پر از گوجه می گردد.
با فرا رسیدن زمان موعود، شرکت کننده ها لباس هایی به تن می کنند که دیگر احتیاجی به آن ها ندارند چون می دانند که نهایتا دیگر قابل استفاده نخواهند بود و به زودی سر تا پا، گوجه ای خواهند شد. آن ها با دوستان و خانواده هایشان در میدان جنگ حضور دارند و برای پیروزی نقشه می کشند تا حمله ای موفق داشته باشند.
امسال هم جشن لا توماتینا در بونول به خوبی برگزار شد. آمارها نشان می دهند که ۲۲۰۰۰ نفر در آن شرکت کردند و ۱۵۰ تُن گوجه ی شیرین و رسیده مصرف شد. مبارزه ی امسال یکی از بزرگترین و هیجان انگیزترین جشنواره های جهان بود.
علاوه بر اسپانیایی ها توریست های انگلیسی، ژاپنی و آمریکایی زیادی هم در این جشن، شرکت کرده بودند تا هفتاد و دومین سال برپایی این مراسم را در اسپانیا جشن بگیرند. شهردار بونول اعلام کرد، همه ی افرادی که برای شرکت در جشن لاتوماتینا به بونول می آیند مانند شهروندی اسپانیایی هستند و ما با تمام قوا به آن ها خدمات ارائه می دهیم و سعی داریم امنیت جانی و مالی آن ها را تامین کنیم، آن ها طرفداران گردشگری بین المللی هستند.
در جشنواره ی امسال هم مانند سال های گذشته در ابتدای جشن، کامیون های گوجه به حرکت در آمدند و شروع به پرتاب گوجه کردند، با این کار جنگ آغاز شد و پس از گذشت چند ثانیه همه شروع به پرتاب گوجه به یکدیگر کرده بودند، لابه لای فستیوال دیده می شد که شرکت کننده ها سلفی می گیرند و از برخورد گوجه با سر و صورتشان لذت می برند بدون این که ناراحت شوند، آن ها با خود لیوان هایی همراه داشتن که گوجه های له شده را در آن ها جمع کرده و به دیگران پرتاب می کرند، حتی محلیانی که در لا توماتینا شرکت نکرده بودند هم از پنجره ها بیرون را تماشا کرده و از مناظر اطراف خانه ی خود لذت می بردند و حتی بعضی ها که از جنگ و جدال خسته شده بودند روی زمین دراز کشیده و طعمه ی برخورد گوجه ها می شدند.